Brassia arcuigera

Rchb. f. 1869
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Oncidiinae

 

Foto: © Dale Borders. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Brassia arcuigera

Synonim: Brassia antherotes Rchb. f., Brassia antherotes var. longissima (Lindley) Teuscher, Brassia longissima (Rchb. f.) Nash, Brassia lawrenceana var. longissima Rchb. f., Brassia rhizomatosa Garay & Dunsterville. Poprzednie synonimy podano za w3 Tropicos (1999). Jednakże Christenson (1996) przedstawia całkowicie odmienne spojrzenie na te nazwy. Utrzymuje on, że Brassia arcuigera Rchb. F. powinna być uznana za synonim Brassia lanceana Lindley. Traktuje on Brassia antherotes Rchb. f. jako odrębny gatunek nie spokrewniony z Brassia lanceana Lindley. Uważa on, że Brassia longissima (Rchb. f.) Nash - i jej nazwa podstawowa Brassia antherotes var. longissima (Lindley) Teuscher - są odrębnymi gatunkami. Wierzy on, że właściwą nazwą dla gatunku zilustrowanego jako Brassia arcuigera Rchb. f. w Dodson & Dodson (1980) i Mora & Atwood (1993) powinna być nazwa Brassia longissima (Rchb. f.) Nash. 

Występowanie:

Kostaryka, Panama, Kolumbia Wenezuela, Ekwador i Peru. W Kostaryce znane są liczne miejsca występowania w prowincjach Alajuela i Guanacaste w przesmyku od strony Pacyfiku . W prowincji Alajuela rośliny rosną prawie od poziomu morza do wysokości 960 m. W prowincji Guanacaste spotykane były na wysokościach od 600 do 1200 m. W Panamie, rośliny rosną po pacyficznej stronie przesmyku w prowincjach Coclé i Veraguas na wysokości 910-1040 m i na północny wschód od miasta Panama w prowincji Panama na wysokości 800-1200 m. W Ekwadorze rośliny spotykane są na zachodnich zboczach Andów w prowincjach Canar, Chimborazo, Cotopaxi, Napo i Pichincha na wysokości 500-1000 m. Rośliny zazwyczaj rosną na drzewach pokrytych mchem w tropikalnych lasach górskich lub wilgotnych, niżej położonych lasach deszczowych. W Wenezueli, storczyk ten (jako Brassia rhizomatosa) jest spotykany pomiędzy Duaca i Agua Fría. W Kolumbii rosną na wysokościach od 1000 do 1800 m npm. Jest to jedyna dostępna informacja o siedlisku naturalnym w Wenezueli i Kolumbii, a brak jest informacji o siedlisku naturalnym na terenie Peru.  

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 30°C i 13°C.
Średnia wilgotność ok. 80% przez cały rok.
Opady od 23 mm zimą do 200 mm latem i jesienią.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 25,6/17,2°C w styczniu do 26,7/18,5°C w maju.
Okres kwitnienia: Może kwitnąć w ciągu całego roku.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W Kostaryce rośliny te kwitną późną zimą i na początku wiosny. W Ekwadorze kwitnienie występuje od późnego lata do końca zimy. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Duży epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 30-70 cm wysokości. 

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 4-16 cm długości i 2,5-4,0 cm szerokości. Eliptyczno-owalne pseudobulwy są silnie spłaszczone, z ostrymi krawędziami i są częściowo otoczone u podstawy przez kilka podłużnie złożonych, obejmujących je, jakby papierowych osłonek, a na wierzchołku najwyższej wyrasta podobna do liścia blaszka. Przyrosty są rozmieszczone stosunkowo blisko siebie na krótkim kłączu, często tworząc małe kępy. 

Liście:

Liście mają długość 25-55 cm i szerokość 4-7 cm. Pojedynczy, podłużnie-lancetowaty, skórzasty liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. Liście są ostro zakończone na wierzchołku i zwężone u podstawy, gdzie są podłużnie złożone na krótkim odcinku, tworząc krótki ogonek. 

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 25-45 cm długości wraz z końcowym gronem. Wygięty pęd kwiatowy wyrasta u podstawy ostatnio dojrzałej pseudobulwy wzdłuż osi najwyższej utrzymującej liść osłonki. Kwiaty są rozmieszczone dwurzędowo i naprzeciwlegle w górnej połowie pędu kwiatowego, tworząc symetryczne pary. Każdy kwiat zwrócony jest na zewnątrz łodygi kwiatowej i jest osadzony na sztywnej szypułkowatej zalążni o długości 1,5-3 cm.

Kwiaty:

6-15 w każdym kwiatostanie. Kwiaty są bardzo duże, przyjemnie pachnące, pająkokształtne, z długimi, wąskimi, ostro zakończonymi i szeroko rozpostartymi, sztywnymi, rozciągniętymi elementami. Płatki obu okółków są żółte do zielonawo-żółtych lub zielonkawo-białe, gdy są młode, a z wiekiem nabierają pomarańczowo-żółtej barwy. Są kropkowane lub w plamki z czerwono brązową barwą u nasady. Warżka może być biała lub zabarwiona podobnie jak płatki i ma nieliczne czerwono-brązowe plamki u nasady. Zgrubienie u podstawy warżki składa się z pary wzniesionych białych wybrzuszeń z żółto-pomarańczową, owłosioną bruzdą pomiędzy nimi. Kwiaty mają do 30 cm długości od wierzchołka płatka grzbietowego do wierzchołków bocznych płatków zewnętrznych, lecz mają tylko 7 cm szerokości pomiędzy skierowanymi do góry płatkami okółka wewnętrznego i mogą mieć do 16 cm pomiędzy wierzchołkami ukośnie rozpostartych bocznych płatków zewnętrznych. Wzniesiony, wąsko podłużnie-lancetowaty płatek grzbietowy ma 8-10 cm długości i 0,4-0,5 cm szerokości u nasady i zwęża się w długi, ostro zakończony wierzchołek. Wąskie, podłużnie lancetowate, ukośnie rozpostarte boczne płatki zewnętrzne mają 10-18 cm długości i 0,5-0,6 cm szerokości u nasady i zwężają się stopniowo w długi, cienki, ostro zakończony, przypominający nić wierzchołek. Wąskie, podłużnie lancetowate, ostro zakończone płatki okółka wewnętrznego, które rozpościerają się ukośnie w górę, mają tylko 5-6 cm długości i 0,4-0,6 cm szerokości u nasady. Są one nieco sierpowatego kształtu, zakrzywiają się w górę i do wewnątrz wzdłuż długości, czasem w takim stopniu, że ich wierzchołki krzyżują się z przodu płatka grzbietowego. Warżka jest prosta, wąsko-jajowata do lancetowatej, ostro zakończona, z gładkimi brzegami i ma 5-6 cm długości przy 1,2-1,5 cm szerokości u nasady. Gruby, skierowany do przodu, cylindryczny prętosłup ma 0,7-0,9 cm długości. 

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 23-27°C, a średnia temperatura nocy 17-19°C, co daje amplitudę dobową 6-9°C. W siedlisku naturalnym zima i wczesna wiosna mają nieco cieplejsze dni, chłodniejsze noce i większą amplitudę dobową. 

Światło:

20000-30000 luksów. Warunki powinny być raczej jasne, lecz roślina nie potrzebuje bezpośredniego południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Opady w środowisku naturalnym są obfite przez większość roku, z trzema dosyć suchymi miesiącami w zimie i na początku wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było rozłożone ani rozmokłe. 

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Rośliny mogą być mocowane ściśle do kawałków paproci drzewiastej lub korka. Jeśli są jednak tak uprawiane, należy im zapewnić wysoką wilgotność, a latem muszą być co najmniej raz dziennie podlewane. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Wiele osób uważa, że zapewnienie wysokiej wilgotności tak zamocowanym roślinom jest trudne, więc często są one uprawiane w doniczkach lub koszyczkach wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem. Niektórzy hodowcy polecają korzenie paproci Osmunda albo pocięte włókna paproci drzewiastej dość ciasno upakowane w doniczce. Hawkes (1965) twierdzi, że dla tych roślin mieszanki kory nie są odpowiednim podłożem. Twierdzi też, że gatunki z rodzaju Brassia nie tolerują rozłożonego podłoża i zaleca przesadzanie natychmiast, gdy podłoże zaczyna ulegać rozkładowi. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni. Przesadzanie w tym stadium pozwala roślinom zaaklimatyzować się w stosunkowo krótkim czasie i dostarcza im najmniej stresu. 

Wilgotność powietrza:

Około 80-85% przez większość roku, zimą i wczesną wiosną spada do około 70-75%. 

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez cały rok. W siedlisku naturalnym zimą opady deszczu są raczej niskie, lecz średnia wartość opadów w lesie deszczowym jest przypuszczalnie wyższa niż wskazywana w tabelach klimatycznych. Obfita rosa i mgły dostarczają dodatkowej wilgoci. Uprawiane rośliny potrzebują mniej wody zimą po osiągnięciu dojrzałości przez nowe przyrosty, lecz nie powinny zupełnie wysychać ani pozostawać bez wody przez dłuższy okres. Hawkes (1965) podaje: "Ponieważ praktycznie wszystkie gatunki rodzaju Brassia są epifitycznymi roślinami tropikalnymi, znaczna ilość ciepła i wilgoci jest niezbędna przez cały rok. Dla roślin korzystny jest trwający ok. 2 tygodnie okres spoczynku następujący po osiągnięciu dojrzałości przez nowe przyrosty. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.